niby tak łatwo...

Na wieży Babel

Wisława Szymborska

 - Która godzina? - Tak, jestem szczęśliwa, 

i brak mi tylko dzwoneczka u szyi, 

który by brzęczał nad tobą, gdy śpisz. 

- Więc nie słyszałaś burzy? Murem targnął wiatr, 

wieża ziewnęła jak lew, wielką bramą 

na skrzypiących zawiasach. Jak to, zapomniałeś? 

Miałąm na sobie zwykłą szarą suknię 

spinaną na ramieniu. - I natychmiast potem 

niebo pękło w stubłysku. Jakże mogłam wejść, 

przecież nie byłeś sam. - Ujrzałem nagle 

kolory sprzed istnienia wzroku. - Szkoda, 

że nie możesz mi przyrzec. - Masz słuszność, 

widocznie to był sen. - Dlaczego kłamiesz, 

dlaczego mówisz do mnie jej imieniem, 

kochasz ją jeszcze? O tak, chciałbym, 

żebyś została ze mną. - Nie mam żalu, 

powinnam była domyślić się tego. 

- Wciąż myślisz o nim? - Ależ ja nie płaczę. 

- I to już wszystko? - Nikogo jak ciebie. 

- Przynajmniej jesteś szczera. - Bądź spokojny, 

wyjadę z tego miasta. Bądź spokojna, 

odejdę stąd. - Masz takie piękne ręce. 

- To stare dzieje, ostrze przeszło 

nie natruszająśc kości. - Nie ma za co, 

mój drogi, nie ma za co. - Nie wiem 

i nie chcę wiedzieć, która to godzina